Najpierw chciałbym podziękować moim braciom duchowym: Bhakti-widja Purnie Swamiemu, Dżananiwasie Prabhu, za to, że zachęcali i ożywiali naszego jedynego ucznia, który obecny jest tutaj w Majapur. W rzeczywistości aż do obecnego czasu odnosiłem sukces w unikaniu tego wydarzenia. Przez ostatnie 3-4 lata byłem w tym czasie tutaj, w Majapur i bardzo spokojnie spędzałem ten dzień, nie wywołując żadnego zaniepokojenia w Gurukuli. Ale tym razem jest tutaj jeden z moich uczniów i złapał mnie. Czejtanja-mangala dasa pochodzi z Polski i przebywa tutaj od dłuższego czasu, wykonując służbę przy projektowaniu Majapur. Właśnie skończył szkołę architektoniczną, więc teraz wykorzystuje swoją wiedzę w służbie Panu Czejtanji i Śrila Prabhupadzie. Jest pewna modlitwa Prahlada Maharadża ofiarowana Panu Nryszymhadewie:
evam janami nipatitam prabhavahi-kupe kamabhikamam anu yah prapatam prasangat krtvatmasat surarsina Bhagavad grhitah se ham katham nu visrje tava bhrtya-sevam
„Mój drogi Panie – evam janam nipatitam – wpadłem w ślepą studnię pełną węży – ahi kupe – idąc śladami ogółu ludzi. Kama-vikama – z powodu kontaktu z moimi materialnymi pragnieniami upadłem w najciemniejsze regiony egzystencji. Ale – krtvatmasat surarsina – jeden wielki ryszi, mianowicie Narada Muni – wyciągnął mnie z tej studni. Dlatego – se ham katham nu visrje tava bhrtya-sevam – jak mógłbym porzucić służbę dla tej cudownej osoby –Narady Muniego?"
Mówił to do Pana Nryszymhadewy, który ofiarowywał mu tak wiele błogosławieństw. Prahlada Maharadża pamiętał: „Moim pierwszym obowiązkiem jest służenie mojemu mistrzowi duchowemu – Naradzie Muniemu. On ocalił mnie z tej studni materialnej egzystencji."
Zatem ta uroczystość jest w rzeczywistości czczeniem Wjasy. Śrila Prabhupada wyjaśnił w swoim ofiarowaniu na Wjasa-pudżę swojego mistrza duchowego w 1946 roku, że w pewnym sensie guru jest jeden, ponieważ przekaz guru jest jeden. Guru, mistrz duchowy, reprezentuje Krysznę, a szczególnie Śrila Wjasadewę, który jest inkarnacją Kryszny propagującą przekaz Kryszny w tym świecie. Dlatego ta uroczystość jest czczeniem Wjasadewy, a mistrz duchowy jest reprezentantem Wjasadewy dla swoich uczniów. Więc to jest obowiązek, taki system, że uczeń musi ofiarować swoje czczenie mistrzowi duchowemu z tej okazji, ponieważ mistrz duchowy przyjmuje to czczenie i przekazuje je do Kryszny poprzez swojego mistrza duchowego. A jaka jest mentalność mistrza duchowego, co myśli on, gdy otrzymuje takie czczenie? Myśli tak jak Prahlada Maharadża. Czuje, że dla niego samego to wydarzenie ma swój cel – zwiększenie poczucia zobowiązania wobec swojego mistrza duchowego. Więc myślę właśnie w ten sposób. Zanim wszedłem w kontakt z wielbicielami Kryszny – Waisznawami i otrzymałem łaskę Śrila Prabhupady, praktycznie mówiąc nie miałem nic wspólnego z życiem duchowym. Moją jedyną kwalifikacją było to, że byłem duchowo wygłodzony. I z powodu naszego pecha nie mieliśmy zbyt wiele towarzystwa Śrila Prabhupada. Opuścił on ten świat bardzo szybko i mam poczucie pewnego żalu, że nie skorzystaliśmy z jego obecności. I pytamy się sami siebie, jak to jest, że teraz sami jesteśmy na tej pozycji otrzymując wjasa-pudżowe ofiarowanie, które, co jest dla nas oczywiste, są przeznaczone dla Śrila Prabhupady – założyciela i aczarji Międzynarodowego Towarzystwa Świadomości Kryszny. Możemy tylko dojść do konkluzji, że to jest pragnieniem Śrila Prabhupady, abyśmy stali się bardzo poważni w Świadomości Kryszny. Ostatecznie, gdy komuś przypada odpowiedzialność przyjmowania uczniów i trenowania ich w życiu duchowym, nie ma żadnego innego wyboru – trzeba stać się bardzo poważnym i podążać śladami swojego własnego mistrza duchowego. Więc myślałem także o tym, że pragnieniem Śrila Prabhupady było, jeśli dobrze pamiętam, 100 tysięcy mistrzów duchowych nauczających na całym świecie. I w związku z tym nasza sytuacja tutaj, w Majapur w wiosce Gurukuli jest bardzo znacząca. To jest guru-kula – miejsce guru. Więc interesem guru jest trenowanie uczniów. Dla jakiego celu? Aby sami wrócili do Boga, a także wzięli innych z powrotem do Boga. Więc każdy w Gurukuli – wszyscy gurukula-wasi powinni czuć te zobowiązanie, aby skorzystać z łaski, którą otrzymują od Śrila Prabhupady i aby wszyscy z nas stali się kwalifikowani, aby w pewnym sensie stać się guru i przenosić przekaz Czejtanji Mahaprabhu, dając innym możliwość powrotu do domu, powrotu do Boga. To jest cała idea gurukuli. Więc gdy ktoś jest młody w służbie oddania i w życiu duchowym, to jest tak jak wtedy, gdy jest się bardzo małym dzieckiem i niezbyt docenia się swojego ojca, tego, jak wiele robi dla dziecka. Gdy jesteśmy mali, ojciec tak bardzo troszczy się o nas, pracuje tak ciężko, czyni przygotowania, aby zapewnić nam edukację. Dopiero później, gdy dorastamy, zaczynamy to doceniać. Więc czuję się w podobnej sytuacji, że stopniowo, pod przymusem, przez upór Śrila Prabhupady, dostaję okazję, aby dorosnąć w życiu duchowym i dzięki temu dorastaniu mogę zacząć doceniać mojego własnego mistrza duchowego Om Wisznupada Paramahamsę Swamiego Prabhupadę ki! Dżaj!!! Więc jeszcze raz chciałbym podziękować wszystkim za to, że byli tak łaskawi dla mnie.