O wizji równości
Pytanie: Czy Bóg traktuje wszystkich jednakowo?
Odpowiedź: Choć historia, która obejmuje dwie trzecie Siódmej Pieśni Śrīmad-Bhāgavatam, podaje odpowiedzieć na to pytanie, zawsze zastanawiałem się, czy rzeczywiście na to pytanie odpowiada. Moją konkluzją jest, że odpowiada ale nie tak, jak można by się tego spodziewać. A odpowiedź brzmi: w wersji Bhāgavatam, Prahlāda jest tym, który wszystkich traktuje jednakowo. A Pan Nṛsiṁhadeva przychodzi, aby chronić tego, który traktuje wszystkich jednakowo. W ten oto sposób Pan jest taki sam względem każdego. Tak Pan demonstruje swoją równość. Jest taki sam względem wszystkich. Ale w jaki sposób? Chroni tych, którzy traktuje innych jednakowo. W taki oto sposób jest wobec nich stronniczy.
— z dyskusji „Ubijanie Bhāgavatam” Krishny Kshetry Swamiego Maharajy z Caitanyą Charanem Dasem podczas Podcastu mnicha #85 15 grudnia 2020 r.
Idealna modlitwa
Śrīla Bhaktivinoda Ṭhākura zainstalował Bóstwo Lakṣmī-Nṛsiṁhadevy. Wielbiciele mogą się zastanawiać, dlaczego zainstalował Pana Nṛsiṁhadevę? Odpowiedź znajduje się w jego bengalskim poemacie Navadvīpa-bhāva-taraṅga, w którym wspomina, że wielbiąc Nṛsiṁhę lub Lakṣmī-Nṛsiṁhę oczyszczamy serce, aby Rādhā i Kṛṣṇa mogli zająć w nim swoje miejsce. W ten sposób daje rodzaj funkcjonalnej podstawy wielbienia Pana Nṛsiṁhadevy. Wielbimy Go, aby oczyścić serce. A oczyszczając serce, oczyszczamy świat.
Istnieje bardzo potężna modlitwa Prahlādy, naprawdę moja ulubiona, która opisuje idealną postawę, do której dążymy:
svasty astu viśvasya khalaḥ prasīdatāṁ
dhyāyantu bhūtāni śivaṁ mitho dhiyā
manaś ca bhadraṁ bhajatād adhokṣaje
āveśyatāṁ no matir apy ahaitukī
Niech na całym świecie zapanuje szczęście i oby uspokoiły się wszystkie zazdrosne osoby. Niech wszystkie żywe istoty osiągną spokój poprzez praktykę bhakti-yogi, gdyż dzięki przyjęciu służby oddania będą myśleć o swym wzajemnym dobrobycie. Zatem zaangażujmy się wszyscy w służbę dla Pana Śrī Kṛṣṇy, najwyższej transcendencji i zawsze pozostańmy pogrążeni w myślach o Nim.
Ze względu na swoje cechy, wielbiciele są bardzo drodzy Panu, a Pan pragnie się odwzajemnić, pragnie spełnić pragnienie swojego wielbiciela. To pragnienie jest bardzo dobrze sformułowane w modlitwie Prahlādy. Pan słyszy tę modlitwę, a ponieważ wielbiciel jest Panu drogi, jest On skłonny wysłuchać tej modlitwy i urzeczywistnić ją.
— z dyskusji „Ubijanie Bhāgavatam” Krishny Kshetry Swamiego Maharajy z Caitanyą Charanem Dasem podczas Podcastu mnicha #85 15 grudnia 2020 r.
Żadnej tragedii
Zawsze lubię zwracać uwagę na humor Bhāgavatam i odrobina humoru jest również w historii Hiraṇyakaśipu, który sprawił, że półbogowie mu służyli. Wyobraźcie sobie, że wchodzicie na dwór Hiraṇyakaśipu i widzicie różnych dworzan ofiarujących mu modlitwy, a potem patrzycie w bok i widzicie tam również Nāradę Muniego, który także ofiarowuje modlitwy. Myślicie wtedy: „Co?! Co tu się dzieje?”. W myślach widzę, jak Nārada odwraca się i mruga do mnie, dając mi do zrozumienia – „Nie robię tego poważnie”.
W Bhāgavatam z pewnością nie ma tragedii. Tragedia musi skończyć się śmiercią. Tak wygląda tragedia według klasycznej zachodniej terminologii. W klasycznej tragedii ktoś zostaje zabity i koniec, nie ma nic więcej. W Bhāgavatam coś takiego w ogóle nie istnieje. Bardzo jasnym, głównym przesłaniem jest to, że dusza jest wieczna. A gdy Hiraṇyakaśipu zostaje zabity, wiemy, że tak naprawdę nie jest zabijany, po prostu przechodzi do następnego programu, w którym jest stanie się Rāvaṇą i tak dalej. A skoro nie ma tragedii jako takiej w kategoriach literackich, to co nam zostaje? Zostaje nam… komedia.
Można powiedzieć, że jest też patos. Patos to pewne smutne uczucia, ale tak naprawdę nie znajdujemy ich zbyt wiele w Bhāgavatam. W języku angielskim mamy słowo "pathetic" [żałosny], a w Bhāgavatam znajdują się opisy różnych rodzajów śmierci. Istnieje pewien rodzaj skali od śmierci najbardziej żałosnej do najbardziej heroicznej. I twierdzę, że śmierć nigdy nie jest tragiczna, raczej żałosna lub heroiczna. Śmierć Mahārājy Parīkṣita jest heroiczna. Śmierć Bhīṣmadevy jest heroiczna. Śmierć Satī jest heroiczna. A śmierć Ajāmili jest niemalże żałosna i właśnie w ostatniej chwili nieumyślnie w jakiś sposób prześlizguje się i z powodzeniem staje się bhaktą, oczywiście, aby gloryfikować święte imię. To, co jest tam chwalebne, to święte imię.
Nawet marnowanie ludzkiego życia jest bardziej patosem niż tragedią. To bardzo żałosne, jeśli ktoś marnuje swoje ludzkie życie. We wszystkich dwunastu rasach Śrīla Rūpy Gosvāmīego nie ma tragicznego uczucia.
— z dyskusji „Ubijanie Bhāgavatam” Krishny Kshetry Swamiego Maharajy z Caitanyą Charanem Dasem podczas Podcastu mnicha #85 15 grudnia 2020 r.
Newsletter - Krishna Kshetra Swami, Nr #26 - 29 maja 2021
Tłumaczenie - Vijaya Keśari devi dasi